با انتخاب غیر قابل پیش بینی جرمی کوربین به عنوان رهبر حزب کارگر انگلستان، بسیاری از پیش بینیها و فرضیه های قبلی راجع به آینده انگلستان در چند سال آینده غلط از آب در آمد. در شرایطی که تصور میشد این کشور هر روز بیشتر از روز قبل در سایه تصمیمات آمریکا قرار گیرد، حالا یکی از رهبران دو حزب تأثیرگذار آن، شخصی است که خواهان پایان اشغالگری صهیونیستها در سرزمین فلسطینیان است، یکی از برنامههایش از بینبردن سلاحهای هستهای در این کشور است و در عین حال یکی از بزرگترین و معروفترین چهرههای ضد جنگ در غرب به شمار میرود. روزنامه نیویورکتایمز در چندین مقاله به بررسی چگونگی انتخاب کوربین به عنوان رهبر حزب کارگر و آینده سیاسی انگلستان پرداخته است که در زیر به خلاصه ای از آنها اشاره شده است.

پس از سه دهه حضور در معادلات سیاسی جناح چپ انگلستان که تاکنون به این صورت نیز درک و شناخته نشده بود، جرمی کوربین روز شنبه هفته گذشته پیروزی قاطع خود در رهبری حزب کار را جشن گرفت. او رهبری است که برنامه‌هایش شامل توسعه اقتصاد، دور انداختن موشک‌های هسته‌ای و از بین بردن سیاست‌های پیشینیان خود از جمله تونی بلر است! کوربین 66 ساله رهبری حزب کارگر را با حمایت هزاران نفر از تازه واردین به این حزب به دست آورد اقدامی که تاکنون در تاریخ انگلستان بی‌سابقه بوده و قرار است به یکی از بزرگ‌ترین ناراحتی‌های سیاست‌مداران سیاست مدرن این کشور تبدیل شود. موفقیت او در حزب کارگر نشان داده است که تا چه میزان ساختارهای سیاسی اروپا پس از پس‌لرزه‌های بحران مالی سال 2008 بی‌ثبات باقی مانده است. بعد از این بحران مالی بود که رأی‌دهندگان اروپایی هر روز بیشتر از روز قبل از مرکزیت سیاسی به وجود آمده دور شدند و تاکنون به سمت حزب‌های چپ و یا ناسیونالیستی متمرکز شده‌اند.

  برنامه های کوربین برای انگلستان

با این حال برنامه جرمی کوربین که شامل ملی کردن انرژی و شرکت‌های راه آهن است، طرفدار کمی در میان اعضای حزب کارگر دارد. بسیاری از شخصیت‌های درونی این حزب شامل «اما رینولدز» و «تریسترام هارت» از هم‌اینک اعلام کرده‌اند که با تیم جرمی کوربین همکاری نمی‌کنند اما «هیلاری بن» و تعداد دیگری از همکارانش وعده داده‌اند که از او حمایت خواهد کرد.

روز شنبه گذشته خبرنگاران توانستند پس از سال‌ها چهره شاد و پیروز جرمی کوربین را که تقریباً 60 درصد کل آرای هم حزبی‌های خود را به دست آورده بود، ببینند. او توانست سه رقیب و مخالف خود یعنی «ایوت کوپر»، «اندی برنهام» و «لیز کندال» را به راحتی شکست دهد. کوربین در جمع حامیان خود که برای جشن گرفتن در کنار او حاضر شده بودند، وعده‌های خود را تکرار می‌کرد: «ما مجبور نیستیم نابرابر باشیم. مجبور نیستیم ناعادلانه رفتار کنیم، فقر اجتناب ناپذیر نیست» او اضافه کرد: «همه چیز می‌تواند تغییر کند و تغییر می‌کند.» او بارها سطح «عجیب و غریب» نابرابری‌های موجود در انگلستان را محکوم کرده و اروپا را به خاطر ایجاد بحران مهاجران سرزنش می‌کند و تمام این مسایل را میراث تلخ رفتن به جنگ در خاورمیانه می‌داند. اولین اقدام او در لندن بعد از پیروزی در انتخابات حزب کارگر، شرکت کردن در راهپیمایی حمایت از پناه‌جویان در لندن بود. او در شرایطی میراث‌دار تونی بلر در این حزب است که یکی از مخالفان سرسخت او در زمان همکاری‌اش با جورج بوش در جنگ با عراق بود. بسیاری از منتقدان کوربین بر این عقیده‌اند که شاید او این حزب را تبدیل به جنبشی اعتراضی کند که نتواند در برابر دولت محافظه کار دیوید کامرون برتری داشته باشد.

کوربین طیف وسیعی از سیاست‌های خود را تاکنون به جلو پیش برده است. این سیاست‌ها شامل بازگرداندن راه آهن تحت کنترل دولت، صدور دستور به بانک مرکزی انگلستان برای سرمایه گذاری در زیر ساخت‌های ملی، افزایش مالیات شرکت‌های بزرگ و از بین بردن شهریه دانشگاه‌ها است. همه این پیشنهادها که برای سالیان سال از طرف او تکرار شده بارها توسط محافظه کاران و نهادهای سیاسی و رسانه‌ها مورد هجمه قرار گرفته است. اما انتقادهای اخیر از کوربین تنها به این سیاست‌ها ختم نمی‌شود او از حماس و حزب الله به عنوان دوستان خود یاد می‌کند و همین مسئله باعث شده که رسانه های غربی به شدت به او حمله کنند. این بحث‌ها در طول چند سال اخیر به بحثی مهم در صحنه سیاست بریتانیا تبدیل شده است چرا که نو محافظه‌کاران به شدت تمایل به حفظ ارزش‌های غربی دارند و چپ‌های جدید به دیپلماسی متنوع‌تر و در عین حال معقول‌تری نسبت به منتقدین خود اعتقاد دارند. بسیاری از هم حزبی‌های او معتقدند که صحبت‌هایش راجع به حماس و حزب الله ناشی از جلوتر بودن کوربین از زمانه خود است چرا که سال‌ها پس از زمانی که کوربین آن‌ها را دوست خود عنوان کرد و از ضرورت گفت و گو با این گروه‌ها سخن می‌گفت، حالا اسراییل مشغول رایزنی و گفت و گو با حماس است. او داعش را هم نتیجه سیاست‌های غرب در منطقه می‌داند و براین عقیده است که به جای دخالت نظامی در عراق و سوریه، باید راه‌های کسب ثروت را از این گروه‌های تروریستی گرفت؛ راهکاری که مطمئناً چندی بعد، بعد از بی اثر شدن کامل دخالت‌های نظامی آمریکا در عراق و سوریه، به فکر دیگر گروه های سیاسی نیز می‌افتد.

  مخالفان داخلی کوربین

باید دید منتقدان کوربین در داخل حزب کارگر تا چه زمانی می‌خواهند ساکت بمانند. مبارزه سریالی او با بسیاری از طرح‌های موجود در پارلمان، امروز نیز می‌تواند بسیاری از همکاران او را در مقابلش قرار دهد. با این حال مقیاس پیروزی‌ای که او به دست آورده می‌تواند زمان لازم برای تبدیل شدن به یک رهبر فوق‌العاده و قاطع را در اختیارش قرار دهد. در واقع کوربین، گیاه‌خوار معروف و طرفدار منع مصرف مشروبات الکلی تاکنون متقاعد شده که می‌تواند به عنوان رهبر این حزب، حتی به پست نخست وزیری نیز بیندیشد. او برای این کار نیاز به 35 نامزد از حزب کار دارد و این اعضای حزب کارگر هستند که باید تصمیم بگیرند آیا در رای گیری پارلمانی به او رای خواهند داد یا نه.

روز شنبه مخالفان سیاسی کوربین به سرعت تغییرات حزب کارگر و تمایل این حزب به مباحث چپ‌گرایانه را محکوم کردند. مایکل فالون وزیر دفاع، حزب اپوزیسیون کارگر را «خطری جدی برای امنیت ملی انگلیس، امنیت اقتصادی و امنیت خانواده های انگلیسی دانست»! او در بیانیه ای گفت: «جرمی کوربین چه مسئله دفاعی ما را تضعیف کند، مالیات بر مشاغل و یا درآمدها را اضافه کند و چه بدهی‌های این کشور را بالا ببرد و یا با چاپ پول بیشتر هزینه‌های زندگی در این کشور را بالا ببرد، در هر صورت انتخاب او به ضرر کارگران است. بسیاری از مخالفان کوربین امید دارند این انتخاب، در نهایت با مرور زمان از یادها برود و به نتیجه نهایی یعنی تأثیرگذاری کوربین بر شرایط اقتصادی و سیاسی انگلیستان منجر نشود آن‌ها فرض را بر این گذاشته‌اند که ظرف 12 ماه آینده، نظر به سمت حزب کارگر به شدت افت پیدا می‌کند و در آن زمان است که مخالفان می‌توانند اقدامات قاطعانه‌تری به کار گیرند. آن‌ها با این حال می‌دانند که زود عمل کردن در این زمینه می‌تواند خطر از بین رفتن حامیان حزب را در بر داشته باشد چرا که بسیاری از حامیان جدید و فعلی حزب کارگر، در واقع همان کسانی هستند که کوربین را گزینه مناسبی برای اداره کشور می‌دانند. این افراد که حالا امید زیادی به دست آورده‌اند، روز شنبه گذشته با برپایی تجمعی در مقابل مرکز کنفرانس که کوربین در آن به عنوان رهبر حزب کارگر انتخاب شده بود، فریادهای شادی و سرور سر دادند. بسیاری از این افراد در گفت و گو با رسانه‌ها بیان می‌کردند که در دهه 1990 به کلی از حزبشان قطع امید کرده بودند چرا که تونی بلر سیاست‌هایی را به کار گرفته بود که بیشتر به سیاست محافظه‌کاران شباهت داشت. یکی از آن‌ها بیان کرده است: واقعاً معنی اینکه با شعارهای حزب محافظه کار، انتخابات را ببرید چیست؟ در مقابل این شعارهای بی‌معنی، کوربین شعار امید و تغییر را سر داده است و مردم مدت زمان طولانی است که منتظر چنین حادثه ای در حزب کارگر هستند.

برخی کوربین را به دلیل حمایت نکردن از جنگ عراق دیوانه می‌خواندند اما گذشت زمان نشان داد که بسیاری از مردم همان طور که در نیویورک و لندن برای مخالفت با جنگ به خیابان‌ها ریختند، این روزها هم به این نتیجه رسیده‌اند که جنگ طلبی بلر و جورج بوش ریشه بسیاری از مشکلات فعلی در منطقه و جهان است. بسیاری از مردم این روزها مخالف شدید دخالت بریتانیا در مسایل منطقه خاورمیانه و مداخله نظامی این کشور در این مسایل هستند. از نظر آن‌ها انتخاب کوربین به معنای انتخاب صلح برای دنیا است. شاید آن‌ها با برخی از ادبیات کوربین در عرصه سیاست خارجی موافق نباشند اما امید دارند با انتخاب او به عنوان نخست وزیر، روندهای صلح آمیز بیشتری از جانب اروپا برای کل جهان در پیش گرفته شود.

منتشر شده در: روزنامه حمایت