به گفته کارشناس مطالعات بین‌الملل، حمله روسیه به اوکراین را باید در حس سلطه‌جویی غرب و برنامه گسترش ناتو به شرق ریشه‌یابی کرد.
گروه جهان خبرگزاری آنا- محمد جعفری؛ وقتی‌که پلیس به صحنه درگیری بین دو نفر می‌رسد و بر اساس شواهد و قرائن متوجه می‌شود که یکی از آن دو با سلاح سرد یا گرم به فرد دیگر حمله کرده، درواقع بر اساس قوانین موجود فرد ضارب به‌عنوان متهم بازداشت می‌شود، به دادگاه فرستاده می‌شود، مورد طعن‌ولعن عموم قرار می‌گیرد و مجازات می‌شود، اما نه پلیس نه قاضی و نه حتی هیئت‌منصفه چندان توجهی به دلیل حمله وی نمی‌کنند و به هر صورت می‌گویند که فردی که مجروح یا کشته‌شده هر کاری هم که کرده باشد باید توسط مراجع قانونی بررسی و مجازات می‌شد.
نمونه این ماجرا را در موضوع حمله روسیه به اوکراین مشاهده می‌کنیم. سال ۱۹۹۱ پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی همه جمهوری‌های آن اتحاد به استقلال رسیدند. همه آن جمهوری‌ها با مشکلات اقتصادی و امنیتی زیادی روبرو شدند اما برخی از آن‌ها که از رهبران عاقل‌تر و مردمان صبورتری برخوردار بودند به اتحادی که سال‌ها در آن حضور داشتند پشت نکردند بلکه با اتکا به آن به بازسازی اقتصاد خود زیر چتر امنیتی فدراسیون روسیه پرداختند. به‌عنوان‌مثال تاجیکستان با همین روش توانست از پس افراط‌گرایان برآید و اقتصادش را هم سروسامان دهد. ارمنستان هم خوب عمل کرد اما برخی از جمهوری‌ها مثل گرجستان، آذربایجان، مولداوی و اوکراین بدون دلیل قابل توجیه خود را به دردسر انداختند.
دکترین مونرو، این تیشه آمریکا که فقط به سمت خودش کار می‌کند، استانداردی دوگانه نیست؟
این کشورها به‌واقع فریب وعده‌ووعیدهای اتحادیه اروپا و آمریکا را خوردند و خواستند که راه صدساله را یک‌شبه طی کنند اما نشد که نشد. آخرین مورد از این کشورها اوکراین است. بخشی از مردم و سیاسیون این کشور از همان آغاز استقلال داعیه تبدیل‌شدن به یک کشور کاملاً لیبرال بر مبنای سرمایه‌داری را داشتند. می‌خواستند که اقتصاد بازار آزاد را تجربه کنند و به رفاه بیشتر دست یابند اما خبر نداشتند که غرب اگر بخواهد دست به حمایت اقتصادی از کشوری مثل اوکراین بزند در مقابلش می‌خواهد از بابت نظامی منزلگاه سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) شود و از بابت سیاسی هم همسو با غرب.
روسیه از همان ابتدا با این تفکر اوکراین مخالف بود و هشدار داده بود که همسایگی با ناتو را نخواهد پذیرفت اما در سال ۲۰۱۴ با روی کار آمدن مشکوک”پترو پروشنکو” غرب‌گرا اوضاع به نفع غرب و بر ضد درواقع مردم اوکراین به هم‌ریخت. روس تباران اوکراین در کریمه، دونتسک و لوگانسک اعلام استقلال کردند و البته دولت اوکراین هم بسیار بر آن‌ها سخت گرفت. در سال ۲۰۱۴ توافقنامه مینسک منعقد شد که اوکراین به رأی و نظر مردمان روس تبار احترام بگذارد اما اصلاً این کار اجرایی نشد. اصرار اوکراین در چند ماه گذشته بر الحاق به ناتو و در نظر نگرفتن نگرانی‌های امنیتی روسیه همان فحش و ناسزایی بود که فردی به فرد دیگر می‌گوید و وی را عصبانی می‌کند. عصبانیت وی باعث اعمال خشونت می‌شود و حالا به هر محکمه‌ای که بروی می‌گویند که آن فرد عصبانی ضارب محکوم است در صورتیکه نه واقعیت این است نه حقیقت.
پیوستن کشورهای همسایه روسیه به ناتو به معنای سرازیر شدن سلاح‌های غربی، منابع مالی برای تهیه سلاح و هجوم دستگاه‌های اطلاعاتی آمریکایی و غربی به اوکراین، مولداوی، گرجستان یا لهستان بود
شواهد و مدارک ثابت می‌کنند که این اوکراین بود که به قول عامیانه روی اعصاب روسیه رفت و درنهایت راهی برای مسکو به‌جز حمله نظامی باقی نگذاشت. روسیه روز پنجشنبه صبح به اوکراین حمله کرد و در مدت کمتر از ۴۸ ساعت به کی‌یف رسید، ولادیمیر زلنسکی رئیس‌جمهور پرمدعای اوکراین از پایتخت فرار کرد، هیچ‌یک از اعضای ناتو به داد اوکراین نرسید، ارتش اوکراین تقریباً منفعل ماند و مردم اوکراین هم با غرروی شکسته اکنون زمام امور کشور خود را در دستشان نمی‌بینند.
با این تفاسیر پای صحبت ثمانه اکوان کارشناس مطالعات بین‌الملل نشسته‌ایم که معتقد است برای بررسی دلایل این جنگ و حمله روسیه به اوکراین، ابتدا باید ریشه‌های نگرانی‌های روسیه در خصوص مسائل امنیتی در مرزهای غربی‌اش را بررسی کنیم و ببینیم عملکرد روسیه در این خصوص چه بوده و در طی مدت چند سال گذشته چه واکنشی در برابر اقداماتی که غرب و به‌خصوص آمریکا در اوکراین انجام می‌دادند، داشته است.
