آیدن وارن (استاد مطالعات اجتماعی، شهری و جهانی) و اینگویلد بُد، (استاد و همکار محقق در دانشگاه سازمان ملل در توکیو) در کتاب خود با عنوان «استفاده از زور در روابط بین‌الملل؛ چالش بعد از ۱۱ سپتامبر در حقوق بین‌الملل» با بررسی روند همکاری‌های بین‌المللی جهت تدوین قوانین و حقوق بین‌المللی در دنیا و همچنین مطالعه اقدامات نظامی صورت گرفته توسط دولت‌های بوش و اوباما به این سؤال پرداخته‌اند که دولت‌های بوش و اوباما چطور با چالش‌های به وجود آمده بعد از حادثه ۱۱ سپتامبر برخورد کرده‌اند و چطور از مسئله استفاده از زور برای از بین بردن این چالش‌ها استفاده کرده‌اند.

جیمز کومی کتاب را با خاطراتی از دوران کودکی‌اش شروع کرده و زندگی‌نامه‌اش را با پی گرفتن اتفاقاتی که باعث شد او در مسیر رسیدن به ریاست «اف‌بی‌آی» گام‌به‌گام پیش برود آغاز می‌کند و سرانجام به سه موضوع اصلی دوران کاریش یعنی ماجرای ناآرامی‌های فرگوسن و کشته شدن سیاه‌پوستان به دست پلیس، پرونده ایمیل‌های کلینتون و رابطه کمپین ترامپ با روسیه می‌رسد.
او سعی دارد با لحن روان و ساده خود چنین وانمود کند که به‌عنوان سربازی وظیفه‌شناس هر اقدامی که می‌بایست در رسیدگی به این پرونده‌ها انجام دهد را انجام داده و اسیر فضاسازی‌های رسانه‌ای و سیاسی نشده است.

هایدن در این کتاب با مرور تجربیاتش در طول دورانی که به‌عنوان افسر اطلاعاتی در آمریکا و دیگر کشورهای جهان مشغول فعالیت بوده، به افسران اطلاعاتی ایالات‌متحده هشدار داده است که در زمانه‌ای زندگی می‌کنند که فرمانده قوا در ایالات‌متحده برای آنان تبدیل به رئیسی شده است که هرروز بیشتر از روز گذشته از واقعیات فاصله می‌گیرد. او با اشاره به زمان حضورش در صربستان به‌عنوان افسر اطلاعاتی سیا و دیدن مناظر جنگ و خونریزی در کوزوو به این نتیجه رسیده است جنگ داخلی، فروپاشی اجتماعی و مقابل هم قرار گرفتن یک ملت، آن‌چنان هم که تصور می‌شود، از آمریکا دور نیست.

ایالات‌متحده از مهم‌ترین تأمین‌کننده مالی سازمان ملل در دهه ۱۹۴۰ میلادی، به بزرگ‌ترین بدهکار سازمان ملل در دهه ۷۰ میلادی تبدیل شد. از آن پس آمریکا شروع به بازی با کارت کمک‌های مالی برای تأثیرگذاری بر تصمیمات سازمان ملل کرد. کنگره هم در این خصوص با دولت آمریکا همکاری کرد. لوایحی که در کنگره در این خصوص تصویب شد شامل تواق هلمز – بایدن در سال ۱۹۹۹ و قانون اصلاح سازمان ملل در سال ۲۰۰۵ بود که نه‌تنها باعث ایجاد اختلاف بین آمریکا و سایر ۱۹۳ عضو سازمان ملل شد بلکه این تلقی را هم ایجاد کرد که برای سرنوشت سازمان ملل باید منتظر مصوبات کنگره آمریکا باشیم.